Sharon M. Draper isimli yazarın çok satan ve oldukça bol ödül alan kitabı, kapak tasarımının ilgimi çekmesinden dolayı ne zaman görsem okusam iyi olur, diye düşündüğüm bir kitaptı ve bir çırpıda okudum. Öncelikle kitabın çocuk- genç kitabı olduğunu anladım ki, ben bilmiyordum. Bu hem geniş satır aralıklı büyük puntolu yazısından anlaşılıyordu hem de konusunu anlatış şeklinden. Ama bu bir hayal kırıklığı değildi benim için çünkü çocuk kitapları hep ilgimi çekmişti bir tür olarak. Ve iyi yazılmış çocuk kitaplarını bir yetişkin kitabı hevesiyle okurum. Tabi bu kitap bana böyle bir heves vermedi ama yine de anlamlı bir kitaptı diyebilirim. 

Kitap 2010 yılında yazılmış ve eğitimci olan yazarına büyük bir ün ve ödüller dizisi getirmiş. Yazarı ilk kez duyduğumu söyleyebilirim. Araştırdığımda Amerikalı yazarın eğitimci olarak bayağı popüler ve önemli bir isim olduğunu gördüm. Zaten bu kitapta bu eğitimci kimliğinin bir yansıması. 

Kitapta Melody isminde bir kız çocuğunun yaşam karşısındaki mücadelesini ve başarmak önüne çıkan engelleri nasıl aştığını okuyoruz. Kız doğuştan kısmi hareketler dışında hareket edememekte ve konuşamamaktadır. Tekerlekli sandalyede ailesine muhtaç bir şekilde yaşamaktadır. Fakat bu engelli beden içerisinde oldukça zeki ve içinde bulunduğu kalıplara sığmayan bir kız vardır aslında. Melody ortaokula başlayınca ona Stephan Hawking’den aşina olduğumuz bir bilgisayar alırlar ve Melody yıllar sonra çevresindekilerle aktif olarak iletişim kurmaya başlar. Bundan sonra Melody’nin zekası ve yapabildikleriyle herkesi şaşırtmaya başladığı okul dönemini adeta bir tv dizisi gibi izleriz. 

Kitabın orijinal adı İçimizdeki Müzik değil, Out of My Mind. Fakat oldukça başarısız bir şekilde Türkçe’ye bu isimle çevrilmiş. Belki kızın isminin melody olması belki de kitabın başında kızın sesleri renklerle tarif etmesi olabilir, bu isim verilmesine sebep. Ki kitapta da kızın bu seslerle renk ilişkisi aslında müzik anlamında bir üstün zekayı işaret ediyor gibi duruyorken sonrasında müzikle ilgili bir yere varılmaması kitabın başındaki bu ilgi çekici durumu etkisiz kılıyor. 

Kitap bir kişisel gelişim kitabı havası estiriyordu bol bol. Belirgin bir ajitasyon ve motivasyon cümlesi olmamasına rağmen oldukça güzel gizlenmiş bir şekilde bunu fark ettiğimi ve bunun beni sıktığını söylemeliyim. Tabi hitap ettiği yaş grubunu düşünürsek benim bu eleştirim çok öznel kalacaktır. Ama kitabın yarısında tek düze anlatımdan dolayı sıkıldım ve hızlı okuma moduna geçerek kitabı bitirdim. 

Her ne kadar edebi lezzet alamasam da kitap güzel mesajlar içeriyor ve engellerin aslında ne olduğunu ve engel diye gördüklerimizin bizi hedeflerimize ulaşmaktan alıkoyamacağını söylüyor. Kitap her ne kadar çok özel bir konuyu işlese de anlatım nedense bana samimi ve çekici gelmedi. Dediğim gibi yazarı tanımıyorum onu kişisel olarak eleştirmiyorum, sadece okuduğum kitap üzerinden konuşuyorum.

Kitap kesinlikle hitap ettiği yaş grubunu tatmin edecektir. Fakat çocuk edebiyatında iyi eserlerin en belirgin özelliği hangi yaş grubu okursa okusun keyif almasıdır. Tom Sawyer’ın Maceraları’nda olduğu gibi, Harry Potter’da olduğu gibi, Küçük Prens’te olduğu gibi ya da Çarli’nin Çikolata fabrikasında olduğu gibi. Popüler olmak için yazılmış bir kitap ve hedefini tam on ikiden vurmuş bir çalışma diye düşündüm kitabı okuduğumda. Yaşı on ve on beş arasındaki okuyucuların beğeneceklerini umduğum bu kitabı okumalarını tavsiye ediyorum. Görüşmek üzere…